maLAHwi

Een jaar Malawi

31 augustus 2009

Het eerste jaar in Malawi zit erop. Veel mensen vragen ons of het is zoals we hadden verwacht. Het is lastig om ons te herinneren wat onze verwachtingen ruim een jaar geleden precies waren. Maar we zijn zeker blij dat we hier wonen en werken. Wat we wel gedacht hadden, is dat het bijzonder zou zijn alle seizoenen mee te maken, en dat is ook het geval. Natuurlijk verandert het landschap, maar daarnaast verandert het leven van de bevolking met de seizoenen.
Vlak voor de regentijd moeten alle akkers worden bewerkt en wordt er geplant, waarna in de regentijd de honger en de ziekten komen. De oude oogst is op, en de nieuwe oogst nog niet klaar. Dit zorgt voor veel ondervoeding, in dezelfde periode dat de malariamuggen en de diarree toeslaan. Vanaf april werd alles een stuk beter: de regens stopten, de nieuwe oogst was klaar en iedereen was optimistisch gestemd door een goede verkiezingsuitslag. Mensen verdienden weer wat geld, de handel kwam op gang en zorgde voor een bruisende stad.
Daarna kwam de winter; zelfs voor ons was het afzien. Veel wind, grijze dagen en kou! Age zat de hele dag met een jas aan te kleumen op zijn kantoor, en bij de overdracht in het ziekenhuis hadden enkele mensen handschoenen aan. We hadden dus niet verwacht dat we de verwarming zouden missen...

Age is naar een voetbal wedstrijd van het nationale elftal van Malawi geweest. In Blantyre staat het nationale voetbal stadion met een mat van echt, onwerkelijk groen, kunstgras. In het kader van de kwalificatie voor het WK van volgend jaar in Zuid Afrika moest Malawi het opnemen tegen Burkina Faso. De stad kleurde langzaam rood, de kleur van het team, en er werden vrachtwagens vol enthousiaste supporters aangevoerd. Zingend en dansend. En nadat Malawi met 2-0 had verloren liep iedereen net zo vrolijk weer naar buiten. Prettig dat er geen hooligans zijn, maar een beetje emotie had wel gemogen.

Het verkeer in Blantyre blijft een verhaal apart. Dagelijks zien we de meest bizarre incidenten en verwonderen we ons over het bijzondere rijgedrag van de Malawianen. Eigenlijk begint het al bij de rijscholen. Wat we in geen enkel ander land zo nadrukkelijk op de weg hebben gezien als in Malawi zijn de lesauto's. Vaak niet meer dan een kleine pickup met een grote 'L' op het dak. Ze belemmeren de doorstroming van het verkeer en ze zorgen meer dan eens voor gevaarlijke situaties op de weg. De snelheid van de lesauto's ligt erg laag. De eerste 20 lessen komt de snelheid niet boven de 20 km/h. Richting aangeven gaat met de hand. Eerst wordt door het op en neer bewegen van de arm, die uit het raam steekt duidelijk gemaakt dat er wordt afgeremd. Daarna maakt de arm een cirkel beweging; linksom voor links; rechtsom voor rechts. Het knipperlicht wordt niet gebruikt... De instructeur helpt met schakelen en geeft alle commando's. Age's collega, die op het moment rijlessen volgt, had uit zichzelf op de rem getrapt toen de auto voor haar remde. De instructeur had verwonderd gevraagd: "Wat doe je nu, ik had nog niks gezegd?"

Een maand geleden heeft Age een uurtje in een politiecel doorgebracht. Op weg van Lilongwe naar Blantyre werd hij bij een politiepost aangehouden door de militaire politie. Dit is normaal gesproken een formaliteit, en met het uitwisselen van de standaard begroetingen in het Chichewa kun je zo weer verder rijden. De agent die hij dit keer trof bleek echter minder vriendelijk, en hij had duidelijk besloten dat Age er niet gemakkelijk vanaf zou komen. Aangezien hij zijn verblijfsvergunning niet kon tonen, werd hij achter slot en grendel gezet en keer op keer ondervraagd. Pas na het aanbieden van een cola klaarden de gezichten op en kon de reis worden vervolgd.

Hanne is hier als een vis in het water. Ze spreekt ondertussen redelijk wat woorden engels en gooit er nu en dan een woord Chichewa tussendoor. Hoewel we haar eens per week een ochtend naar 'school' brengen, blijft ze het liefst bij Margret thuis. Ze heeft het druk met het doen van de was, het helpen met strijken (met haar strijkbout van hout) en het voeren van de beesten. "Hanne helpen" is een veel gebruikte kreet momenteel. Ook het bakken van koekjes heeft ze redelijk in de vingers. In juli en augustus is ze flink bezig gehouden door oom Rick en tante Antje, en daarna door opa en oma. Het door oom Rick aangeleerde 'Zikomóós!!' wordt te pas en te onpas geroepen.
Hanne's tweede verjaardag begon samen met opa en oma tussen de nijlpaarden en olifanten in Liwonde. Hanne heeft thuis haar verjaardag met een aantal Malawiaanse en expat kinderen gevierd; iedereen vond het erg leuk om kaarsjes uit te blazen en met ballonnen te spelen.

In juni hebben Loes en Hanne 2 weken genoten van het leven in Nederland. Heerlijk om veel mensen te zien, weer echt bij te kunnen kletsen. De Albert Heijn XL heeft veel indruk gemaakt, zeker de toetjes-afdeling. We hebben in ieder geval veel en lekker gegeten die weken. Hanne heeft het nog regelmatig over Nederland; het aardbeien plukken met pake en het aardbeienyoghurttoetje van tante Annet. En 's ochtends loopt ze vol trots op haar klompjes van Scherjon door de tuin, die ze samen met opa heeft gekocht.

Liefs,

Age en Loes

• Foto's
• TOP